Monday, June 16, 2008

पहाट

पहाटेचा गार वारा, चांदण्याहि उठुन गेल्या,
जवळ घेताच तु मला, पापण्या अलगद मिटुन गेल्या. - १

संथ लयीतले तुझे श्वास, सुरासारखे फिरु लागले,
अन दुणावलेले श्वास माझे, त्यामध्येच विरु लागले. - २

मोहरल्या गात्रांमधुनी, थरथरे अजुन उरली रात,
अजुन अन घुमतात, गुज तुझे कानात. - ३

आताशा जराशी सैल, मजभोवती रेशीमगाठ,
त्यातच गुंतत होतो, इतक्यात झाली पहाट. - ४


- सौरभ वैशंपायन.

4 comments:

प्रशांत said...

क्या बात है!
मस्त कविता आहे.
तुझा ब्लॉग आवडला. असंच नवनवीन वाचायला मिळो या ब्लॉगवर ही आशा व्यक्त करतो.

अनेक शुभेच्छा.

-प्रशांत

Jaswandi said...

Aaah!
maan gaye!
sahich!!

Kishor said...

sundar kavita!

Aditya said...

Sundar
kharach khupach sunder