१० जानेवारी १७६० .... महाराष्ट्रात मकरसंक्रांतीचा सण मोठ्या आनंदानं साजरा केला जात होता. तिळगुळ वाटले जात होते, गुळाच्या पोळ्यांच्या पंक्ती उठत होत्या. त्याचवेळि तिथे उत्तरेत, दिल्ली वाचवताना कामी आलेला दत्ताजी बहाद्दराचा बिन मुंडक्याचा मुडदा, बुराडि घाटावर यमुनेच्या वाळवंटात भडाग्नि घेत होता. जव्हेरगंजाच्या पाठीवर सोन्या-चांदिच्या अंबारीत मिरवणार्या "शिंदे स्वारीच्या" नशिबी साधा मंत्राग्नी सुध्दा नसावा ह्याहुन दुर्दैव ते काय???
वाट्टेल त्या किंमतीवर दिल्ली शत्रुच्या ताब्यात पडू देणार नाही ह्या चिरडिने, स्वकियांनीच निमंत्रणांच्या अक्षता धाडुन बोलावलेल्या अब्दालीच्या परचक्राची पहीली लाट शिंद्यांच्या लष्कराने आपल्या छातीवर झेलली होती. अफगाणिस्थान आणि महाराष्ट्र दिल्लीसाठी समोरासमोर उभे ठाकले होते.
राष्ट्रावर अघोरी संकट आलं होतं, युध्दातील पहिली आहुती पडली होती. इतिहासपुरुषाची पाऊले पानिपताकडे पडायला सुरुवात झाली होती. इतिहासाचा प्रवास युध्दाकडून युध्दाकडे सुरु झाला होता.
- सौरभ वैशंपायन
2 comments:
panipat jivant kelet.......... raktala ukali fodalit.... khas kelet........ shindeshahi lashkarat amche purvaj shiledari karit ase pusat pusat aikile hote.....te satya aslyaas amhala tyachi punha yad karun dilya baddal runi ahot....... hya kshni tumacha maan shahirancha......... shinde sarakar an amcha yek aslelya jyotibachi kasam samore asta tr mithit baddh kele aste shourya he fakt ekach gotr jaat dharm asto hyachi maharatthi janiv karun dilya bddl abhar.
मस्त. इतिहास डोळ्यासमोर उभा केलास.
यावर आणखी सविस्तर लिही. वाचायला आवडेल.
Post a Comment