Tuesday, February 19, 2019

शब्द

शब्दाच्या मातीमध्ये,
शब्दांचे बीज पडावे,
शब्दाच्या झाडाला मग,
शब्दांचे घोस जडावे

शब्दांच्या मेघामधुनी,
झड शब्दांची लागावी,
मग शब्दांच्या भाराने
शब्दांची फांदी झुकावी

शब्दांच्या झाडावरती,
शब्दांची घरटी वसती,
झाडाला वेढुन बसले
शब्दांचेच नाग डसती

शब्दांचा वसंत सरता
शब्दांचे झाड वठावे
शब्दांचे येऊन वादळ
शब्दांचे झाड तुटावे

तुटल्या झाडाखाली
शब्दाचे खोड उरावे
पालवी शब्दाची फुटावी
शब्दाचे चक्र फिरावे

- सौरभ वैशंपायन

सूर्योदय

जगात किती खोटारडेपणा भरलाय? लोकंही खोटी आणि खोटारड्या लोकांचा देवसुद्धा खोटा!!

गाभाऱ्यातल्या दगडाशी शिव्या – शापांसहीत यथेच्छ भांडुन अंधारातच घाटाच्या पायऱ्या तरातरा उतरुन नदीपात्रात उतरलो ...
... जलसमाधि घेण्याकरिता!

पाण्याचा जीवघेणा थंडपणा तापलेलं डोकं शांत करु शकत नव्हता.मनाचा हिय्या करुन स्वतःला पाण्यात झोकुन देणार
इतक्यात,
घाट उतरत जवळ येणाऱ्या घुंघरांचा आवाज ऐकु आला.

आवाज थांबला तसा मागे वळलो.
तळव्याने आडोसा धरलेल्या दिव्याचा प्रकाश तुझ्या शांत शांत सस्मित चेहऱ्यावर पसरला होता.
मी पाण्यात दगडासारखा जागीच खिळलो.

“सर्वेत्र सुखिन: सन्तु ...” किणकिणत्या निरागस आवाजात तू तीन-तीनदा म्हणत असलेला शांतिमंत्र कानात घुमत राहीला.

तबकातला तो दिवा उचलुन हलक्या हाताने तू पाण्यात सोडलास, आणि बाजुचे पाणी ओंजळीने ढकलत दिव्याला दिशा दिलीस.

दिव्याने प्रवाहावर डोलत पुढे जायला सुरुवात केली. दूर जाणाऱ्या ज्योतिकडे मी एकटक बघु लागलो.
पुढच्याच वळणावर हेलकावा खात दिवा नजरेआड झाला आणि क्षणार्धात समोरच्या डोंगराची कडा दिसु लागली.

ही तर सूर्योदयाची पहीली खुण

“हिरण्मयेन पात्रेण सत्यस्यापिहितं मुखम्‌।
तत् त्वं पूषन्नपावृणु सत्यधर्माय दृष्टये॥“


मी उगाच पुटपुटलो.

भानावर येऊन पुन्हा नजर वळवली.
तुझी पाठमोरी आकृति वरच्या शेवटच्या पायरीवर पोहोचली होती.

नकळत माझे पाय मला पाण्याबाहेर घेऊन आले. पाणी निथळत क्षणभर पहील्या पायरीवर थांबलो मग दोन दोन पायऱ्या चढत वर आलो.

झुंजुमुंजु प्रकाशात भरभर पुढे जात असलेल्या तुझ्या पावलांनी मलाही दिशा दाखवली होती
त्या दिशेने निघालो.

जाता जाता मंदिराच्या कळसाला हात जोडले,
गाभाऱ्यातला देवाला इतकं देखिल बास होतं म्हणे!

 - सौरभ वैशंपायन

Sunday, February 10, 2019

देखो भारत बोल रहा है।

सुनाने वाला कोई नहीं था,
अँधेरे में परछाई गुम थी,
सपने सारे धुंदले धुंदले,
आँखे भी थोड़ी नम थी।

ऐसे में जो दीप दिखे थे
दीप नहीं वह जुगनू छलते
जुगनू के पीछे भागे गर तो
सही रास्ते कैसे मिलते?

तभी सुनी आवाज़ कोई,
काफी जानी पहचानी थी,
जब हमने सुना गौर से,
दोहरा रही कहानी थी।

कहानी जो दबी थी कभी,
दिल के बंद दरवाजों में,
आने लगी है सुनो सदाए,
अब ऊँची आवाजों में।

दूर हुई हिचकिच - बेचैनी,
मुँह के ताले खोल रहा है,
इतिहास ने बदली करवट,
देखो भारत बोल रहा है।

 -  - सौरभ वैशंपायन

कम्बख्त सच

रात-रात भर करवटों के दौर चलतें  है
पैर अपने आप रास्तों पर निकलते है
अंधेरो की दरारों में झूठ का बीज बोने नहीं देता
कम्बख्त ये सच हमें सोने नहीं देता - १

आईने के सामने जब हम खड़े हो जाते है
रोज कोई नया बेबस चेहरा आईने में पाते है
वक्त  पे लगे वो दाग छुपाने नहीं देता
कम्बख्त ये सच हमें सोने नहीं देता - २

बात निकलती है तो दूर तक जाती है
भरी भिड़ में खुद को अकेला पाती है
उस बात को भीड़ में खोने नहीं देता
कम्बख्त ये सच हमें सोने नहीं देता - ३

जगमगाती दुनिया किस्से बताया करती है
अफसोस भी मुस्कुराके जताया करती है
झूठ का बोज हसते हुए ढोने नहीं देता
कम्बख्त ये सच हमें सोने नहीं देता - ४

कठिन हो जितना सफर हम चल सकते हैं
सच्चाई को जिम्मेदारी का बल दे सकते हैं,
हालात के सामने बेबस होकर रोने नहीं देता
कम्बख्त ये सच हमें सोने नहीं देता - ५

- सौरभ वैशंपायन